Rozdział drugi

- On jest bogatym i rozpieszczony synulkiem – mówiła Hanna Bellingstone do Andy’ego przez telefon. Było już ciemno. Tylko światło w jej pokoju było zapalone, bo pozostałe budynki tamtej ulicy w Nowym Orleanie pogrążone były w mroku.
- Daj spokój! – Jęknął jej przyjaciel. – Lepiej porozmawiajmy o kimś, o kim chcesz mówić!
- Co u Davida? – Pisnęła podekscytowana.
- A więc…– zagadnął wesoło Andy, a Hannie zaczęło szybciej bić serce – David Holton się przeprowadził. – Brunetka smutno westchnęła. – Do Nowego Orleanu!
- Co?!
- Wiesz, już miał dosyć siedzenia w Holl Town. W Nowym Orleanie ma blisko na swoją uczelnię.
- Więc nie będzie mieszkać w kampusie – brunetka mówiła sama do siebie. Była szczęśliwa. Być może w końcu go zobaczy. Swojego ukochanego Davida!
- Hanna, słuchasz mnie jeszcze! – Zimny ton wyrwał się z gardła jej przyjaciela, który nie lubił, kiedy ktoś mu przerywa. – David będzie chodzić do baru Old Is Great… - chłopak nieśmiało zagryzł wargę – czy jakoś tak – dodał pośpiesznie.
- Skąd wiesz?
- Daj spokój! Ten twój John może być synem miejscowych celebrytów, ale tutaj swoje rządy obejmuje rodzina Davida. Wszyscy wiedzą o ich familii, więc czemu ja miałbym nie wiedzieć – prychnął. Często miał wrażenie, że jego znajomi go nie doceniają. A Andy bardzo nie lubił być niedoceniany. – Będzie tam w sobotę… o szesnastej.
- Nie wiem, czy mnie wujostwo puści.

- Ty… - mruknął. – Jesteś mistrzynią ściemniania. Nie masz tam koleżanek? Powiedz, że idziesz – i wtedy, po drugiej stronie, zdarzyło się coś czego Hanna się nie spodziewała. Światło w pokoju naprzeciwko zapaliło się, a oczom czternastolatki ukazał się blondyn z szarymi oczami – John McLou! Hanna stanęła przy parapecie. Blondyn uśmiechnął się, a ona pokazała mu środkowy palec. John zaczął szukać czegoś w swoim plecaku, a potem wyciągnął jakąś książkę. Otworzył ją i pokazał dziewczynie wybrany temat – był to podręcznik od biologii, a strony przedstawiały proces rozmnażania. Bellingstone prychnęła wściekle i odwróciła się. – Słuchasz mnie jeszcze? – Jęknął Andy.
- Tak. – Odpowiedziała. – Znaczy nie. Mógłbyś powtórzyć? – Niewinnie zagryzła wargę.
- Co się dzieje? Hanna!
Brunetka wzięła głęboki wdech.
- Po prostu jakiś debil – zagryzła wargę. – Jakiś debil – powtórzyła. Nie wiedziała, co powinna powiedzieć swojemu przyjacielowi.
- Jaki debil?
- John McLou – wyjaśniła po chwili. – Wiesz, muszę kończyć. Dzięki za info.
- Pa – rzucił na pożegnanie Andy, a potem się rozłączył.
Hanna odwróciła się, ale Johna już nie było.
***
Następnego dnia w szkole Hanna trzymała się Rosario i Dakoty. Szybko odkryła, że dziewczyny są świetne. Rosario była bardziej powściągliwa, często – nawet podczas wypowiadania najciekawszych plotek – zakładała słuchawki, z których słychać było muzykę klasyczną. Natomiast Dakota była dziewczyną wiecznie uśmiechniętą. Prawdą było, że mówiła za dużo, ale kto by się tym przejmował, no nie?
- Hej! - Nagle ktoś zawołał Hannę, kiedy wraz z dziewczynami przemierzała korytarz. Rosario i Dakota zatrzymały się, a Hanna się odwróciła. Stał przed nią John. - Chciałbym porozmawiać – mruknął, drapiąc się po głowie. Dziewczyna zacisnęła wargi, a on dodał: - na osobności.
Niepewnie chwyciła jego dłoń, i odeszli pod jakiś parapet.
- Co się stało? - spytała.
- Chciałem przeprosić. Zachowywałem się jak kompletny palant. - Wbił spojrzenie swych pięknych szarych oczu w podłogę. - Przepraszam. Normalnie taki nie jestem. Może chciałabyś się przekonać, jak zachowuję się normalnie...
Czternastolatka kiwała głową.
- Może spotkajmy się w sobotę, co?
- W sobotę – nerwowo powtórzyła. Zastanowiła się chwilę, a potem genialny pomysł wpadł do jej pięknej główki. - Pod warunkiem, że będziesz przyjdziesz do mnie dzisiaj, jutro... pojutrze i w piątek.
- Aż tak ci zależy? - Zachichotał, zarabiając tym samym kuksańca w brzuch.
- Nie – jęknęła. - I weź ze sobą okulary. Masz wyglądać jak kujon. Zachowywać się też masz jak kujon. A w sobotę pójdziemy do Old Is Great.
- Czemu akurat tam?
- Bo... - nie wiedziała, jak ma mu to wytłumaczyć. Machnęła dłonią i odwróciła się, żeby wrócić do dziewczyn. Postawiła już jeden krok, kiedy usłyszała głos Johna:
- Do zobaczenia na biologii – syknął.
Odwróciła się.
- Skąd wiesz, że będę chodzić na biologię?
- Zapamiętaj – powiedział – John McLou zawsze wie wszystko!
***
Biologia była prawdziwa męczarnią, zresztą jak i angielski – jak się okazało, uczęszczał na niego także John. Ciągłe wymienianie uśmiechów i spojrzeń było straszne. A najgorsza była myśl o tym, że Hanna robi to dla Davida. Nie, nie mogło być niczego gorszego.
Po jednej z ostatnich lekcji – mogła to być historia – do brunetki podeszła Jessica Price.
- Co się stało? - zapytała lekceważącym tonem głosu.
- Jak to – wysoka rudowłosa ślicznotka wściekle zwęziła wargi. - Co masz wspólnego z Johnem?
- Ja... z Johnem – Bellingstone mruczała pod nosem. Wcale nie miała ochoty odpowiadać na to pytanie. Bo przecież jak miała wytłumaczyć szkolnej gwiazdeczce, że spotka się z Johnem, żeby zobaczyć Davida, żeby w końcu do niego zagadać, bo przecież w Nowym Orleanie była osobą, która by się na to odważyła? No jak?! - Za długo by opowiadać – miała nadzieję, że to wyjaśni sprawę.
- Nie. Opowiadasz teraz. Już. Natychmiast.
Wtedy Rosario wkroczyła do akcji. Spoliczkowała rudowłosą.
- To za Theo – potem spoliczkowała ją drugi raz – a to za moją przyjaciółkę. - Chwyciła drżącą teraz już dłoń Hanny, i dziewczyny odeszły, nim ktokolwiek zdołał je zapytać, co się właściwie stało.
- Dziękuję – powiedziała Hanna, kiedy były już daleko od Price.
- Nie ma za co – rzuciła Rosario. I od tamtej chwili dziewczyny stały się przyjaciółkami.

Rozdział pierwszy

- Dzień dobry – powiedziała nieśmiało Hanna, wchodząc do środka. George, dziesięcioletni syn wujostwa, przytulił ją w pasie.

Drzwi się zamknęły i wujostwo spojrzało surowo na czternastolatkę.

- Więc będziesz uczyć się w jednym z liceów w Nowym Orleanie? – Zapytał wujek, a jego cholernie niebieskie tęczówki nie wydawały się być  ani trochę łagodne.

- Tak. – Zmarszczyła czoło. – Gdzie będzie mój pokój? – Spytała po chwili, uważnie rozglądając się. Choć doskonale znała swoje wujostwo, nigdy nie była u nich w domu.

Dziesięciolatek chwycił ją za dłoń i wrzasnął:

- Ja cię zaprowadzę!

       Hanna i George trafili do dość dużego pomieszczenia, którego ściany miały kolor niebieskoszary. Widok z ogromnego okna był imponujący – mnóstwo czerwonych tramwai przejeżdżało przez ulice Nowego Orleanu, a na wprost pokój jednego z wieżowców. Brunetka z zachwytu, aż westchnęła.

- Ślicznie tu! – Stwierdziła.

- No tak – powiedział dziesięcioletni szatyn, siadając na ogromnym łóżku. Wyszczerzył zęby, a potem dodał: - i będziesz mieć blisko na tramwaj.

Bellingstone przysiadła.

- To twój pokój?

George nieśmiało pokiwał głową.

- A ja… gdzie będę spać?

- Jest tu dużo miejsca. Rodzice mówią, że zmieścimy się w jednym łóżku. – Uśmiech zawisł na jego twarzy, jednak po chwili podniósł palec do góry, a szczęście którym emanował zniknęło – będziesz mi opowiadać bajki na dobranoc. Dobre bajki!

Dziewczyna przytuliła swojego kuzyna.
***
    Następnego poranka Hanna Bellingstone weszła do szkoły. Fakt, nie było jej na rozpoczęciu roku szkolnego, bo rodzice uważali to za kompletnie niepotrzebne i nieobowiązkowe. Plan lekcji przecież dziewczyna otrzymała już w drugiej połowie sierpnia.

   Korytarz był pomalowany na żółto – to takie typowe. Szare szafki poustawiane przy ścianach były oblegane uczniami. Kiedy rozejrzała się głębiej, zaczęła w tych wszystkich ludziach dostrzegać emocje, które przepływały przez ich ciała.

Zagryzła wargę. Czas zacząć piekło!

Krok pierwszy.

Krok drugi.

Krok trzeci.

      Nagle jakiś chłopak w czarnym kapturze wpadł Hannę. Książki z jej dłoni spadły na podłogę, a chłopak zniknął. Hanna prychnęła wściekle i zaczęła zbierać porozrzucane książki. Wtedy dostrzegła, jak różowe tipsy dobierają się do jej książek.

Bellingstone uniosła głowę.

    Ujrzała dziewczynę o miłym uosobieniu. Złote zalokowane pukle opadały na jej ramiona. Jasnoniebieskie tęczówki ujawniały duszę dziewczyny – z pewnością była łagodna. Ładny nos i ładne usta były dopełnieniem całości, a sposób w jaki się poruszała swym idealnym ciałem – wywoływał z pewnością uśmiech na wielu chłopięcych twarzach.

- Proszę – podała książki brunetce i uśmiechnęła się przyjaźnie.

Hanna kiwnęła głową, także się uśmiechnęła, jednak odeszła, przyśpieszając kroku.

Dziewczyna skierowała się w stronę sali geograficznej.

Weszła.

   Posępne twarze – to na początek przykuło jej uwagę. Ominęła pierwszy rząd, w którym siedział jakiś brunet w garniturze. Ominęła drugi rząd. W końcu usiadła w trzecim rzędzie, gdzie przed sobą i za sobą miała wolne miejsca.

    Gdy rozłożyła już wszystkie książki na ławce, zaczęła przyglądać się uważnie mahoniowym drzwiom – do sali zaczęła napływać fala uczniów. Nerwowo zastukała palcami w blat ławki. Zagryzła wargę i dostrzegła wysoką rudą ślicznotkę ubraną w skąpą sukienkę, która zatrzasnęła za sobą drzwi. Potem te drzwi otwarły się i weszła śliczna blondynka, która jeszcze przed chwilą pomogła Hannie pozbierać książki. W każdym razie obydwie dziewczyny skierowały się w stronę Bellingstone. Rudowłosa usiadła przed brunetką, natomiast blondynka zajęła miejsce za Hanną.

Zadzwonił dzwonek.

   Do pomieszczenia weszła niziutka kobieta z krótką kasztanową czupryną. Na sobie miała pomarańczowy sweter i ciemnogranatowe spodnie. Wzięła kredę i na tablicy wyryła swoje nazwisko – Emelie Gratz.

- Dzień dobry – przywitała się. – Na moich zajęciach będziemy uczyć się geografii. Wszystkie jej sekrety będziemy mogli poznawać właśnie tutaj. Jednakże jest to wasz pierwszy dzień w liceum… a zarazem pierwsza godzina, więc chciałabym, żebyście usiedli w parach. – Nikt nawet nie drgnął. – Wybierzcie osoby, których nie znacie. Może to będą wasi przyjaciele – udawany uśmiech zawisł na jej twarzy.

Uczniowie zaczęli zmieniać miejsca, jednak Hanna Bellingstone nawet się nie ruszyła. Nagle do niej przysiadła się tamta blondynka.

- Przywitajcie się – westchnęła, a następnie spojrzała na zegarek – macie równo piętnaście minut na poznanie się.

- Dakota, Dakota Sensil – powiedziała nieśmiało dziewczyna, wbijając spojrzenie jasnoniebieskich oczu w twarz Hanny.

- Hanna Bellingstone.

- Ładnie – stwierdziła Dakota. – Ale nie jesteś stąd?

- Dlaczego pytasz?

- Bo nigdy wcześniej cię nie widziałam – mówiła melodyjnym tonem głosu.

- Masz rację – przyznała po chwili brunetka. – Jestem z Holl Town. Teraz mieszkam u wujostwa.

Blondynka zaklaskała.

- Jak cudownie. Mieszkanie u wujostwa musi być takie pasjonujące. Zawsze tak chciałam, ale skoro już mieszkam w Nowym Orleanie, to przecież nie będę się specjalnie przeprowadzać, prawda?

Hanna skinęła głową, a potem przewróciła oczami.

- Na jakie przedmioty będziesz chodzić w tym semestrze? Ja na geografię, fizykę, wychowanie fizyczne, psychologię – wyliczała na palcach – teorię muzyki i historię USA.

- Algebra, angielski, geografia, biologia, hiszpański, nauki polityczne, WOS i historia – powiedziała szybko. Wcale nie miała ochoty na poznawanie nowej koleżanki, bo przecież ciągle tęskniła za swoją starą paczką.

Sensil zagryzła wargę, nie wiedząc co powiedzieć.

 

- Na przerwie przedstawię ci moją przyjaciółkę.

Przyjaciółkę? Jak ktoś taki może mieć przyjaciółkę. Ta dziewczyna mówi za dużo – myśli kłębiły się w głowie brunetki.

- Jak ma na imię?

- Rosario Hale. Ale wszyscy mówią na nią Rose – mówiła z uśmiechem na ustach. – Wszyscy… znaczy ja i jej chłopak. – Chwyciła za dłoń Hanny i wskazała chłopaka w garniturze z pierwszego rzędu, który był pochłonięty rozmową z rudowłosą ślicznotką, która jeszcze przed chwilą siedziała przed Hanną. – To Theo. – Blondynka zacisnęła na sekundę wargi – Rose nie byłaby zadowolona.

- A ta dziewczyna to… - Bellingstone opuściła dłoń.

- Jessica Price! – Brunetka wytrzeszczyła swoje ładne brązowe oczy. Była pewna, że gdzieś już to nazwisko słyszała. – Prawdziwa ździra. Spała z połową chłopaków w gimnazjum. Teraz zaliczy pewnie całe liceum. – Dziewczyna wzdrygnęła się na dźwięk swoich słów. – No wiesz… pupilek nauczycieli, ulubienica wszystkich, ale nas nie trawi.

Starała się ją zrozumieć. Uśmiechnęła się nawet, ale Dakota była za bardzo pochłonięta swoim monologiem, żeby to zauważyć.

- Koniec czasu! – Powiedziała głośno geografka. – Teraz się rozsiądźcie – uczniowie posłusznie wykonali polecenie.

***

Po lekcji geografii Dakota chwyciła pod rękę Hannę i zaprowadziła ją do Rosario.

     Rosario była niską i szczupłą dziewczyną. Długie ciemne lokowane włosy sięgały biustu. Usta wymalowane na ciemnoczerwony kolor, świadczyły, że jej rodziców nie obchodzi wygląd dziewczyny. Potwierdzał to także jej strój – czarna tunika potraktowana jak sukienka, nie posiadała niczego pod spodem, dzięki czemu można było zobaczyć o ciapkę za dużo niż powinno.

- Cześć Rose – powiedziała blondynka.

Brunetka prychnęła.

- Nie nazywaj mnie tak. Jestem Rosario – melodyjny głos wypłynął z jej ust. – A to kto? – zapytała ciekawsko i sympatycznie, wbijając spojrzenie swych głębokich zielonych oczu w Bellingstone.

- Jestem Hanna – przedstawiła się. – A ty jesteś Rosario Hale. – Widząc zdziwienie na twarzy brunetki, szybko dodała: - Dakota wyjaśniła.

- No tak… - uśmiech opanował ciemnoczerwone usta Rosario. – A nazwisko?

- Bellingstone.

- Super – powiedziała ciepłym tonem głosu. – Mam nadzieję, że nie będziesz mieć zupełnie innych przedmiotów niż ja. Z Dakotą już i tak mam za mało zajęć – zacisnęła wargi, jakby miała nadzieję, że Hanna zaraz powie na jakie zajęcia będzie uczęszczać.

- Spokojnie! – Nagle do rozmowy włączyła się blondynka. – Macie razem angielski i historię! – Zabrzmiało to jakby dziewczyna uczyła się planu zajęć swojej przyjaciółki na pamięć.

- Chociaż tyle – mruknęła zielonooka.

Wtedy Hanna zauważyła postać w ciemnym kapturze odwróconą i stojącą pod ścianą.

- Muszę was na sekundę przeprosić – powiedziała, i chwilę potem znalazła się tuż za tajemniczą postacią.

    Ściągnęła kaptur, a postać odwróciła się. Bellingstone ujrzała wysokiego blondyna. Spojrzenie swoich szarych oczu wbił w twarz dziewczyny, a potem spytał:

- Co jest?!

- Jak to co?! Uważaj… jak leziesz. Jeżeli jeszcze nie opanowałeś tej sztuki, to może zapisz się do przedszkola. – Chciała już odejść, kiedy zdała sobie sprawę, że chłopak patrzy na nią z rozbawieniem. Skóra na jego wysokich kościach policzkowych także wydawała się drgać z tego samego powodu. – I co cię tak bawi! – To nie było pytanie.

- Ty. Jesteś taka wściekła, bo cię potrąciłem?

Hanna odwróciła się i zaczęła odchodzić, kiedy blondyn złapał ją za koniuszki palców, co jednocześnie zmuszało ją, żeby spojrzała na niego.

- Przepraszam – nieśmiało zagadnął.

Brunetka wyrwała dłoń i wróciła do dziewczyn.

- Co to było? – zapytała Rosario.

Z gardła Hanny Bellingstone wydobyło się tylko jęknięcie.

- Raczej kto!

- Nie wiesz kto to? – spytały jednocześnie Dakota i Rosario.

- Nie?

- To John McLou!

Prolog

   Jasnoniebieska sukienka przed kolano nadawała jej jasnej skórze wyrazu. Ciemnobrązowe włosy upięte w wysoki kok sprawiały, że wyglądała na swój wiek – miała czternaście lat. Jednak złota biżuteria i czarne baleriny psuły tamten efekt, Hanna wydawała się starsza.

- Jesteś pewna, że nie chcesz spędzić tego czasu z nami? – zapytała jej matka.

- Nie – odpowiedziała uprzejmie, chwyciła za czarną torebkę i wyszła z domu.

***
    Piętnaście minut później znalazła się w swojej ulubionej kawiarence. Przyjaciele siedzieli już przy ich stoliku.

- Cześć – powiedziała, siadając pomiędzy Heather a Nicole.

Andy wyszczerzył swoje ładne zęby w uśmiechu. Poprawił czarną grzywę, która zaczęła wchodzić mu w jego złotobrązowe oczy.

- Nie mogę uwierzyć, że wyjeżdżasz – stwierdził. – My zaczynamy liceum w Holl Town, a ty…

- A ja jadę do Nowego Orleanu.

- Gdzie się tam podziejesz? – spytał beztrosko blondyn o imieniu Sean, wbijając spojrzenie swych bladoniebieskich oczu w jej mleczne przedramię.

- Zamieszkam u wujostwa. Mają dziesięcioletniego syna.

- Bo my już wszyscy wiemy, jak ty kochasz dzieci – mruknął Andy, a w jego złotobrązowych tęczówkach pojawiło się coś w stylu zmieszania. – Ja pieprzę – dodał.

- Co?! – Pisnęła Nicole, zwężając wargi.

   Wszyscy odwrócili głowy. Ich oczom ukazał się wysoki blondyn. Miał ponad metr osiemdziesiąt wzrostu i wielgaśne błękitne oczy, których spojrzenie utknęło pomiędzy Hanną a Heather. Uśmiechnął się w ich stronę, a potem zajął miejsce przy barze.

- David – szepnęła Hanna Bellingstone, zagryzając wargę. Poprawiła fryzurę. – Udajemy, że się dobrze bawimy – wzięła głęboki wdech.

Nicole zachichotała, a na jej śniadej twarzy pojawiły się zmarszczki.

Andy zaczął nerwowo pstrykać palcami.

- Jak on może ci się podobać? Jest taki…

- No jaki! – Powiedział głośno blondyn, a Nicole kopnęła go pod stołem.

- Jest… - kontynuował brunet – głupkowaty, żyje tylko dla satysfakcji.

Hanna wściekle zagryzła wargę.

- Po prostu powiedz, że cię wkurwia fakt – do stolika podeszła kelnerka, wręczając Hannie i Seanowi mrożoną herbatę z cytryną, Andemu sok marchewkowy, Nicole czekoladę na zimno, a Heather koktajl gruszkowy – że nie jesteś tak przystojny jak on – dodała, gdy kelnerka odeszła.

- Nie! Po prostu nie mogę uwierzyć, że wybrałaś liceum w Nowym Orleanie. I nie mogę uwierzyć, że zostawiasz nas – uśmiechnął się – i jego.

Nicole westchnęła.

- Nie mogę uwierzyć, że się kłócimy. Dzisiaj Hanna opuszcza Holl Town. Zobaczymy ją dopiero na święta.

- Może – przerwała Heather.

W oczach Bellingstone pojawiły się łzy, ale dziewczyna zamrugała, żeby się nie rozpłakać.

- Tak mi przykro – chwyciła za dłonie swoich przyjaciółek. – Zostawię tu moich najlepszych kumpli i moje dwie ukochane bliźniaczki.

- Daj spokój – Heather machnęła dłonią, którą wyrwała z uścisku Hanny. – Nawet nie wyglądamy jak bliźniaczki – zachichotała, a chichot Seana jej zawtórował.

Miała rację! Nie wyglądały jak bliźniaczki.

    Heather była niska. Miała poniżej metra sześćdziesiąt wzrostu. Jej karmelowe oczy były duże i przepiękne, idealnie skrywane pod powiekami z gęstymi rzęsami. Duże różowiutkie usta i czarne włosy sięgające do połowy ramion – tak, różniła się od swojej siostry.

   Nicole wyglądała zupełnie inaczej. Więcej niż metr siedemdziesiąt wzrostu i ładne zgrabne ciało, którym kusiła. Śniada cera, zresztą taka sama jak u Heather, rozgrzewała serca wielu chłopaków. Wąskie usta o kremowej barwie, prosty nos i głębokie brązowe oczy, i te długie zdrowe ciemne włosy - były tylko tłem tego wszystkiego. Nicole była naprawdę piękna.

***
    W Holl Town było już ciemno. Pod rezydencją Bellingstonów zebrała się grupka osób. Tylko rodzina – tak to sobie tłumaczono.

- Dzwoń, pisz… wiesz, że cię kochamy – powiedziała matka Hanny, mając już łzy w oczach.

- Doskonale o tym wiem! – Zacisnęła zęby, mając nadzieję, że nie uroni ani jednej łzy.

- Chodź tu do mnie – rzuciła starsza siostra, a potem obydwie dziewczyny wylądowały w objęciach.

Chwilę  trwało, nim Hanna wsiadła do czerwonego samochodu swojego ojca i wyruszyła do Nowego Orleanu.