Rozdział pierwszy

- Dzień dobry – powiedziała nieśmiało Hanna, wchodząc do środka. George, dziesięcioletni syn wujostwa, przytulił ją w pasie.

Drzwi się zamknęły i wujostwo spojrzało surowo na czternastolatkę.

- Więc będziesz uczyć się w jednym z liceów w Nowym Orleanie? – Zapytał wujek, a jego cholernie niebieskie tęczówki nie wydawały się być  ani trochę łagodne.

- Tak. – Zmarszczyła czoło. – Gdzie będzie mój pokój? – Spytała po chwili, uważnie rozglądając się. Choć doskonale znała swoje wujostwo, nigdy nie była u nich w domu.

Dziesięciolatek chwycił ją za dłoń i wrzasnął:

- Ja cię zaprowadzę!

       Hanna i George trafili do dość dużego pomieszczenia, którego ściany miały kolor niebieskoszary. Widok z ogromnego okna był imponujący – mnóstwo czerwonych tramwai przejeżdżało przez ulice Nowego Orleanu, a na wprost pokój jednego z wieżowców. Brunetka z zachwytu, aż westchnęła.

- Ślicznie tu! – Stwierdziła.

- No tak – powiedział dziesięcioletni szatyn, siadając na ogromnym łóżku. Wyszczerzył zęby, a potem dodał: - i będziesz mieć blisko na tramwaj.

Bellingstone przysiadła.

- To twój pokój?

George nieśmiało pokiwał głową.

- A ja… gdzie będę spać?

- Jest tu dużo miejsca. Rodzice mówią, że zmieścimy się w jednym łóżku. – Uśmiech zawisł na jego twarzy, jednak po chwili podniósł palec do góry, a szczęście którym emanował zniknęło – będziesz mi opowiadać bajki na dobranoc. Dobre bajki!

Dziewczyna przytuliła swojego kuzyna.
***
    Następnego poranka Hanna Bellingstone weszła do szkoły. Fakt, nie było jej na rozpoczęciu roku szkolnego, bo rodzice uważali to za kompletnie niepotrzebne i nieobowiązkowe. Plan lekcji przecież dziewczyna otrzymała już w drugiej połowie sierpnia.

   Korytarz był pomalowany na żółto – to takie typowe. Szare szafki poustawiane przy ścianach były oblegane uczniami. Kiedy rozejrzała się głębiej, zaczęła w tych wszystkich ludziach dostrzegać emocje, które przepływały przez ich ciała.

Zagryzła wargę. Czas zacząć piekło!

Krok pierwszy.

Krok drugi.

Krok trzeci.

      Nagle jakiś chłopak w czarnym kapturze wpadł Hannę. Książki z jej dłoni spadły na podłogę, a chłopak zniknął. Hanna prychnęła wściekle i zaczęła zbierać porozrzucane książki. Wtedy dostrzegła, jak różowe tipsy dobierają się do jej książek.

Bellingstone uniosła głowę.

    Ujrzała dziewczynę o miłym uosobieniu. Złote zalokowane pukle opadały na jej ramiona. Jasnoniebieskie tęczówki ujawniały duszę dziewczyny – z pewnością była łagodna. Ładny nos i ładne usta były dopełnieniem całości, a sposób w jaki się poruszała swym idealnym ciałem – wywoływał z pewnością uśmiech na wielu chłopięcych twarzach.

- Proszę – podała książki brunetce i uśmiechnęła się przyjaźnie.

Hanna kiwnęła głową, także się uśmiechnęła, jednak odeszła, przyśpieszając kroku.

Dziewczyna skierowała się w stronę sali geograficznej.

Weszła.

   Posępne twarze – to na początek przykuło jej uwagę. Ominęła pierwszy rząd, w którym siedział jakiś brunet w garniturze. Ominęła drugi rząd. W końcu usiadła w trzecim rzędzie, gdzie przed sobą i za sobą miała wolne miejsca.

    Gdy rozłożyła już wszystkie książki na ławce, zaczęła przyglądać się uważnie mahoniowym drzwiom – do sali zaczęła napływać fala uczniów. Nerwowo zastukała palcami w blat ławki. Zagryzła wargę i dostrzegła wysoką rudą ślicznotkę ubraną w skąpą sukienkę, która zatrzasnęła za sobą drzwi. Potem te drzwi otwarły się i weszła śliczna blondynka, która jeszcze przed chwilą pomogła Hannie pozbierać książki. W każdym razie obydwie dziewczyny skierowały się w stronę Bellingstone. Rudowłosa usiadła przed brunetką, natomiast blondynka zajęła miejsce za Hanną.

Zadzwonił dzwonek.

   Do pomieszczenia weszła niziutka kobieta z krótką kasztanową czupryną. Na sobie miała pomarańczowy sweter i ciemnogranatowe spodnie. Wzięła kredę i na tablicy wyryła swoje nazwisko – Emelie Gratz.

- Dzień dobry – przywitała się. – Na moich zajęciach będziemy uczyć się geografii. Wszystkie jej sekrety będziemy mogli poznawać właśnie tutaj. Jednakże jest to wasz pierwszy dzień w liceum… a zarazem pierwsza godzina, więc chciałabym, żebyście usiedli w parach. – Nikt nawet nie drgnął. – Wybierzcie osoby, których nie znacie. Może to będą wasi przyjaciele – udawany uśmiech zawisł na jej twarzy.

Uczniowie zaczęli zmieniać miejsca, jednak Hanna Bellingstone nawet się nie ruszyła. Nagle do niej przysiadła się tamta blondynka.

- Przywitajcie się – westchnęła, a następnie spojrzała na zegarek – macie równo piętnaście minut na poznanie się.

- Dakota, Dakota Sensil – powiedziała nieśmiało dziewczyna, wbijając spojrzenie jasnoniebieskich oczu w twarz Hanny.

- Hanna Bellingstone.

- Ładnie – stwierdziła Dakota. – Ale nie jesteś stąd?

- Dlaczego pytasz?

- Bo nigdy wcześniej cię nie widziałam – mówiła melodyjnym tonem głosu.

- Masz rację – przyznała po chwili brunetka. – Jestem z Holl Town. Teraz mieszkam u wujostwa.

Blondynka zaklaskała.

- Jak cudownie. Mieszkanie u wujostwa musi być takie pasjonujące. Zawsze tak chciałam, ale skoro już mieszkam w Nowym Orleanie, to przecież nie będę się specjalnie przeprowadzać, prawda?

Hanna skinęła głową, a potem przewróciła oczami.

- Na jakie przedmioty będziesz chodzić w tym semestrze? Ja na geografię, fizykę, wychowanie fizyczne, psychologię – wyliczała na palcach – teorię muzyki i historię USA.

- Algebra, angielski, geografia, biologia, hiszpański, nauki polityczne, WOS i historia – powiedziała szybko. Wcale nie miała ochoty na poznawanie nowej koleżanki, bo przecież ciągle tęskniła za swoją starą paczką.

Sensil zagryzła wargę, nie wiedząc co powiedzieć.

 

- Na przerwie przedstawię ci moją przyjaciółkę.

Przyjaciółkę? Jak ktoś taki może mieć przyjaciółkę. Ta dziewczyna mówi za dużo – myśli kłębiły się w głowie brunetki.

- Jak ma na imię?

- Rosario Hale. Ale wszyscy mówią na nią Rose – mówiła z uśmiechem na ustach. – Wszyscy… znaczy ja i jej chłopak. – Chwyciła za dłoń Hanny i wskazała chłopaka w garniturze z pierwszego rzędu, który był pochłonięty rozmową z rudowłosą ślicznotką, która jeszcze przed chwilą siedziała przed Hanną. – To Theo. – Blondynka zacisnęła na sekundę wargi – Rose nie byłaby zadowolona.

- A ta dziewczyna to… - Bellingstone opuściła dłoń.

- Jessica Price! – Brunetka wytrzeszczyła swoje ładne brązowe oczy. Była pewna, że gdzieś już to nazwisko słyszała. – Prawdziwa ździra. Spała z połową chłopaków w gimnazjum. Teraz zaliczy pewnie całe liceum. – Dziewczyna wzdrygnęła się na dźwięk swoich słów. – No wiesz… pupilek nauczycieli, ulubienica wszystkich, ale nas nie trawi.

Starała się ją zrozumieć. Uśmiechnęła się nawet, ale Dakota była za bardzo pochłonięta swoim monologiem, żeby to zauważyć.

- Koniec czasu! – Powiedziała głośno geografka. – Teraz się rozsiądźcie – uczniowie posłusznie wykonali polecenie.

***

Po lekcji geografii Dakota chwyciła pod rękę Hannę i zaprowadziła ją do Rosario.

     Rosario była niską i szczupłą dziewczyną. Długie ciemne lokowane włosy sięgały biustu. Usta wymalowane na ciemnoczerwony kolor, świadczyły, że jej rodziców nie obchodzi wygląd dziewczyny. Potwierdzał to także jej strój – czarna tunika potraktowana jak sukienka, nie posiadała niczego pod spodem, dzięki czemu można było zobaczyć o ciapkę za dużo niż powinno.

- Cześć Rose – powiedziała blondynka.

Brunetka prychnęła.

- Nie nazywaj mnie tak. Jestem Rosario – melodyjny głos wypłynął z jej ust. – A to kto? – zapytała ciekawsko i sympatycznie, wbijając spojrzenie swych głębokich zielonych oczu w Bellingstone.

- Jestem Hanna – przedstawiła się. – A ty jesteś Rosario Hale. – Widząc zdziwienie na twarzy brunetki, szybko dodała: - Dakota wyjaśniła.

- No tak… - uśmiech opanował ciemnoczerwone usta Rosario. – A nazwisko?

- Bellingstone.

- Super – powiedziała ciepłym tonem głosu. – Mam nadzieję, że nie będziesz mieć zupełnie innych przedmiotów niż ja. Z Dakotą już i tak mam za mało zajęć – zacisnęła wargi, jakby miała nadzieję, że Hanna zaraz powie na jakie zajęcia będzie uczęszczać.

- Spokojnie! – Nagle do rozmowy włączyła się blondynka. – Macie razem angielski i historię! – Zabrzmiało to jakby dziewczyna uczyła się planu zajęć swojej przyjaciółki na pamięć.

- Chociaż tyle – mruknęła zielonooka.

Wtedy Hanna zauważyła postać w ciemnym kapturze odwróconą i stojącą pod ścianą.

- Muszę was na sekundę przeprosić – powiedziała, i chwilę potem znalazła się tuż za tajemniczą postacią.

    Ściągnęła kaptur, a postać odwróciła się. Bellingstone ujrzała wysokiego blondyna. Spojrzenie swoich szarych oczu wbił w twarz dziewczyny, a potem spytał:

- Co jest?!

- Jak to co?! Uważaj… jak leziesz. Jeżeli jeszcze nie opanowałeś tej sztuki, to może zapisz się do przedszkola. – Chciała już odejść, kiedy zdała sobie sprawę, że chłopak patrzy na nią z rozbawieniem. Skóra na jego wysokich kościach policzkowych także wydawała się drgać z tego samego powodu. – I co cię tak bawi! – To nie było pytanie.

- Ty. Jesteś taka wściekła, bo cię potrąciłem?

Hanna odwróciła się i zaczęła odchodzić, kiedy blondyn złapał ją za koniuszki palców, co jednocześnie zmuszało ją, żeby spojrzała na niego.

- Przepraszam – nieśmiało zagadnął.

Brunetka wyrwała dłoń i wróciła do dziewczyn.

- Co to było? – zapytała Rosario.

Z gardła Hanny Bellingstone wydobyło się tylko jęknięcie.

- Raczej kto!

- Nie wiesz kto to? – spytały jednocześnie Dakota i Rosario.

- Nie?

- To John McLou!